قطعنامه ی اول ماه مه، روز جهانی کارگر
گرامی باد «اول ماه مه» روز همبستگی کارگران و زحمتکشان
اول ماه مه روز جهانی کارگران است. امسال نیز همانند سال های گذشته این روز شرایط ویژه ای دارد. از یک سو کوچکترین حرکت مستقل و متشکل کارگران به شدت سرکوب می شود و از سوی دیگر تدارک وسیعی برای حمله ی نظامی امپریالیستی به سرکردگی آمریکا همراه با تشدید تحریم اقتصادی علیه کشورمان صورت می گیرد. وضعیت ناشی از این تحریم ها باعث افزایش فشار اقتصادی بر گرده ی مردم به ویژه طبقه ی کارگر ایران است. کشور ما لحظات حساسی را می گذراند. کارگران ایران باید در کنار مبارزات سازمان یافته صنفی و روزمره ی خود، نسبت به اوضاع کنونی کاملا آگاه باشند. جریاناتی که تا دیروز کوچکترین حرکت کارگری را محکوم می کردند امروز به طرفداران دو آتشه طبقه ی کارگر تبدیل شده اند. این جریانات در تلاشند تا جنبش کارگری را به سود خود به این سو و آن سو بکشانند. مهم ترین عاملی که می تواند این تلاش ها را عقیم گذارد، آگاهی صنفی – طبقاتی است و این آگاهی می باید همزمان با سامان یابی کارگران در سازمان های سندیکایی توسعه یابد.
تجربه ی تاریخی در کشور ما و هم چنین سایر کشورهای جهان نشان داده است که کارگران آگاه و متشکل بزرگترین نیروی مدافع در برابر تهاجمات سرمایه جهانی است، بنابر این نهادها و نیروها و جریان ها و کسانی که با شکل گیری، رشد و گسترش سازمان های کارگری مخالفت می کنند، خواسته یا ناخواسته بهترین خدمت را به محافل هار و جنگ طلب نومحافظه کار آمریکایی می کنند.
در شرایطی که رسانه های سرمایه داری با آزادی کامل به تبلیغ وسیع ایدئولوژی و برنامه شان مشغولند، تشکل های کارگری با انواع محدودیت ها مواجه اند، این محدودیت ها به گونه ای است که جنبش ها و سازمان های کارگری از هر گونه امکان انتشار رسمی نظرات، خواسته ها و مطالبات کارگری محروم هستند.
این همه در شرایطی صورت می گیرد که فقر، گرانی و بیکاری بیداد می کند. حقوق و امتیازات محدودی که کارگران در جریان انقلاب سال ۱٣۵۷ و سال های پس از آن کسب کرده اند یک به یک به بهانه ی افزایش تولید و ایجاد اشتغال بازپس گرفته می شود.
کارگران و زحمتکشان ایران!
روز اول ماه مه قبل از هر چیز بیانگر همبستگی جهانی طبقه کارگر است. اگر زحمتکشان، خود برای دفاع از حقوق مشروع خویش حرکتی نکنند، هیچ صاحب اختیار و صاحب قدرتی در راه بهبود وضع کارگران قدمی بر نخواهد داشت. به درستی گفته اند که چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است. ما در این روز بزرگ همبستگی کارگران را پاس می داریم و ضمن حمایت از مبارزات و جنبش های کارگری در سایر نقاط جهان، با صدایی یک پارچه و رسا خواسته های خود را به شرح زیر اعلام می داریم:
۱. ما کارگران خواهان رفع موانع موجود علیه فعالیت سندیکآیی و به رسمیت شناختن کلیه حقوق سندیکایی تصریح شده در منشور جهانی حقوق سندیکایی ، مقاله نامه های بنیادین از جمله مقاوله نامه ی ٨۷ درباره حق آزادی سازمان های مستقل سندیکایی کارگران هستیم.
۲. با تکیه به ماده ۱۹۱ قانون کار، دولت «اصلاحات» کارگاه های دارنده تا ۱۰ کارگر را از شمول قانون کار خارج کرد و دولت نهم این مصوبه را تمدید کرده است. ما خواهان لغو ماده ۱۹۱ قانون کار هستیم.
٣. دولت نهم، با ارایه ی لایحه ی «اصلاح» قانون کار، به بخش عمده ای از حقوق کارگران تعرض کرده است. این لایحه مغایر با حقوق اساسی کار در اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، قانون اساسی و مقاوله های بنیادین سازمان جهانی کار است. ما خواهان بازپس گیری این لایحه از سوی دولت هستیم.
۴. قراردادهای موقت اعم از شفاهی یا کتبی در کارهایی که ویژگی مستمر و دایم دارند به رسمیت شناختن برده داری نوین است و هرگونه ثبات اجتماعی و اقتصادی زندگی کارگران را بر هم می زند. ما خواهان تبدیل هر گونه قرارداد موقت به قرارداد دایم در باره کارهای دایم و مستمر هستیم.
۵. خصوصی سازی بخش های دولتی صنایع و معادن و واحدهای تولیدی – خدماتی امنیت، شغلی زحمتکشان را به مخاطره انداخته است. هجوم سرمایه داران برای تملک این بخش ها، ثمره ای جز بیکاری کارگران و توقف تولیدات و خدمات و انتقال تجهیزات و زمین و ساختمان به بورس بازی و زمین خواری نداشته است. مشکل اساسی نه در دولتی بودن این بخش ها که در نبود یک اقتصاد تولیدمحور و وجود سوءمدیریت و نبود مشارکت کارگران در این بخش ها است. ما ضمن محکوم کردن خصوصی سازی، خواهان برقراری اقتصاد مولد و مشارکت کارگران در مدیریت این واحدها از طریق سازمان های سندیکایی با کاربست شیوه ی پیمان های دسته جمعی هستیم. ۶. مطابق با آخرین برآوردها در سال ۱٣٨۵، حداقل درآمد مورد نیاز یک خانوار مبلغ ۴۰۰ هزار تومان در ماه اعلام شده است. وزارت کار از طریق شورای عالی کار خودساخته، حداقل حقوق در سال ۱٣٨۶ را مبلغ ۱٨٣ هزار تومان تصویب کرده است. این رقم ۲۱۹ درصد کمتر از آن حداقل برآورد شده است. ما کارگران، خواستار تعیین حداقل دستمزد متناسب با میزان حداقل درآمد مورد نیاز یک خانوار چهار نفره هستیم.
۷. بیمه بیکاری یکی از دستاوردهای مهم جنبش کارگری است. با توجه به ناچیز بودن مبلغ پرداختی و مدت زمان پرداخت آن ما خواهان ترمیم این قانون و حذف سقف زمانی پرداخت تا اشتغال مجدد کارگران بیکار شده، اعم از کارگران رسمی و پیمانی، هستیم.
٨. با پیدایش و گسترش شرکت های پیمان کاری خدماتی، نه تنها هزینه های تولید و خدمات کاهش نیافته، که باعث افزایش بوروکراسی و دلالی و ایجاد لایحه های کاذب پیمان کاری شده است. این امر موجب بالا رفتن هزینه های تولید و تبعات ناشی از آن شده است. این تبعات از نبود توانایی رقابت تا تعطیلی و ورشکستگی واحدهای تولیدی – خدماتی را در بر می گیرد و در نهایت موجبات بیکاری کارگران را فراهم می آورد. ما خواهان حذف شرکت های پیمان کاری و استخدام بی واسطه ی کارگران در واحدهای تولیدی – خدماتی هستیم.
۹. ما خواستار بازگشت به کار همه کارگران سندیکایی شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و رفع محدودیت از کلیه ی فعالان کارگری در سراسر کشور از جمله آزادی کارگر در بند محمود صالحی هستیم.
۱۰. واردات بی رویه کالا، حذف تعرفه های گمرگی و وجود اجناس قاچاق، تولیدات داخلی (اعم از صنعتی و کشاورزی) را با خطر نابودی روبرو کرده است. بخشی از واحدهای کار و تولید ورشکسته و تعطیل شده اند و بسیاری در آستانه ی نابودی قرار گرفته اند. هر روز تعداد بیشتری از کارگران و زحمتکشان به دلیل تعطیلی کارخانه ها و واحدهای صنفی به خیابان سرازیر می شودند. ما خواهان محدودسازی واردات کالا و تقویت بنیه ی تولیدات داخلی هستیم.
۱۱. تبعیض ناروا علیه زنان کارگر نسبت به مردان، هر روز افزایش می یابد و این تبعیض در نهایت منجر به از دست رفتن فرصت های مساوی بین کارگران اعم از زن و مرد خواهد شد. در عین حال حد مزد کارگران زن در بخش های اقتصاد پنهان به میزان نصف مزد کارگری معمول کاهش یافته و است و هیچ گونه نظارتی بر آن نیست. ما خواهان برابر حقوق مردان و زنان کارگر در سطوح دستمزدی و ساعات کار برابر انان مطابق قانون هستیم. ۱۲. کودکان کار قربانیان بی دفاع جامعه ی سرمایه داری هستند. آن ها علاوه بر محرومیت از تحصیل و گماشته شدن به کارهای سخت و توان فرسا، از حداقل ترین حقوق انسانی هم برخوردار نیستند. ما کارگران، خواهان ممنوعیت کار کودکان و ایجاد تسهیلات برای زندگی شرافتمندانه و انسانی با برخورداری از کلیه ی حقوق تصریح شده در پیمان نامه ی جهانی حقوق کودک برای آن هستیم.
۱٣. ما کارگران حمایت خود را از خواسته های صنفی معلمان و پرستاران اعلام می کنیم.
۱۴. کارگران بازنشسته ی کشور، گرانبهاترین منبع تجربه ی علمی – کاربردی در عرصه ی صنعت و خدمات اجتماعی هستند که باید ضمن حفظ اعتبار و کرامت انسانی این سرمایه های ارزشمند، از تجاربشان بهره مند شد. ما ضمن دفاع از خواست های بر حق این بخش از کارگران، خواهان ایجاد نظام مستمری مناسب با شرایط اقتصادی موجود، با هدف رفع نگرانی های معیشتی و حفظ اعتبار و آبروی ایشان هستیم.
۱۵. متاسفانه علیرغم پذیرش روز جهانی کارگر و تعطیل آن در قانون کار، بسیاری از کارخانجات بزرگ کشور، این حق قانونی کارگران را رعایت نمی کنند. ما خواهان اعلام تعطیل رسمی و عمومی روز کارگر برای کلیه ی مزد و حقوق بگیران هستیم.
۱۶. کارگران مهاجر، بی دفاع ترین کارگران جهان هستند. هر گونه رفتار با کارگران مهاجر باید متکی بر اصول انسانی و رعایت حقوق بشر باشد. ما خواهان حفظ کرامت انسانی کارگران مهاجر افغانی و رعایت همه جانبه ی حقوق آنان مطابق با کنوانسیون های بین المللی هستیم.
۱۷. ما کارگران هرگونه تعرض نظامی و یا تحریم اقتصادی از طرف امپریالیزم آمریکا و یا هر کشور دیگری به ایران را، که حاصلی جز فقر و فلاکت و نابودی ندارد، محکوم می کنیم.
۱٨. ما کارگران، حضور نظامی آمریکا و متحدین آن در خاورمیانه را محکوم می کنیم و خواهان اخراج بی قید و بند نظامیآن آمریکایی و متحدانش از عراق و افغانستان هستی».
۱۹. قربانیان اصلی هر جنگی کارگران هستند. تظاهرات و جنبش های ضد جنگ در سطح جهان نمود همبستگی کارگران دنیا است. ما کارگران خود را جزیی از این جنبش جهانی می دانیم و حمایت خود را از تظاهرات و جنبش های ضد جنگ اعلام می داریم.
پرتوان باد صفوف متحد و آگاه کارگران
پیش به سوی تشکیل سازمان های سندیکایی کارگری
هیات موسسان سندیکاهای کارگری
۱۱ اردیبهشت ۱٣٨۶
گرامی باد «اول ماه مه» روز همبستگی کارگران و زحمتکشان
اول ماه مه روز جهانی کارگران است. امسال نیز همانند سال های گذشته این روز شرایط ویژه ای دارد. از یک سو کوچکترین حرکت مستقل و متشکل کارگران به شدت سرکوب می شود و از سوی دیگر تدارک وسیعی برای حمله ی نظامی امپریالیستی به سرکردگی آمریکا همراه با تشدید تحریم اقتصادی علیه کشورمان صورت می گیرد. وضعیت ناشی از این تحریم ها باعث افزایش فشار اقتصادی بر گرده ی مردم به ویژه طبقه ی کارگر ایران است. کشور ما لحظات حساسی را می گذراند. کارگران ایران باید در کنار مبارزات سازمان یافته صنفی و روزمره ی خود، نسبت به اوضاع کنونی کاملا آگاه باشند. جریاناتی که تا دیروز کوچکترین حرکت کارگری را محکوم می کردند امروز به طرفداران دو آتشه طبقه ی کارگر تبدیل شده اند. این جریانات در تلاشند تا جنبش کارگری را به سود خود به این سو و آن سو بکشانند. مهم ترین عاملی که می تواند این تلاش ها را عقیم گذارد، آگاهی صنفی – طبقاتی است و این آگاهی می باید همزمان با سامان یابی کارگران در سازمان های سندیکایی توسعه یابد.
تجربه ی تاریخی در کشور ما و هم چنین سایر کشورهای جهان نشان داده است که کارگران آگاه و متشکل بزرگترین نیروی مدافع در برابر تهاجمات سرمایه جهانی است، بنابر این نهادها و نیروها و جریان ها و کسانی که با شکل گیری، رشد و گسترش سازمان های کارگری مخالفت می کنند، خواسته یا ناخواسته بهترین خدمت را به محافل هار و جنگ طلب نومحافظه کار آمریکایی می کنند.
در شرایطی که رسانه های سرمایه داری با آزادی کامل به تبلیغ وسیع ایدئولوژی و برنامه شان مشغولند، تشکل های کارگری با انواع محدودیت ها مواجه اند، این محدودیت ها به گونه ای است که جنبش ها و سازمان های کارگری از هر گونه امکان انتشار رسمی نظرات، خواسته ها و مطالبات کارگری محروم هستند.
این همه در شرایطی صورت می گیرد که فقر، گرانی و بیکاری بیداد می کند. حقوق و امتیازات محدودی که کارگران در جریان انقلاب سال ۱٣۵۷ و سال های پس از آن کسب کرده اند یک به یک به بهانه ی افزایش تولید و ایجاد اشتغال بازپس گرفته می شود.
کارگران و زحمتکشان ایران!
روز اول ماه مه قبل از هر چیز بیانگر همبستگی جهانی طبقه کارگر است. اگر زحمتکشان، خود برای دفاع از حقوق مشروع خویش حرکتی نکنند، هیچ صاحب اختیار و صاحب قدرتی در راه بهبود وضع کارگران قدمی بر نخواهد داشت. به درستی گفته اند که چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است. ما در این روز بزرگ همبستگی کارگران را پاس می داریم و ضمن حمایت از مبارزات و جنبش های کارگری در سایر نقاط جهان، با صدایی یک پارچه و رسا خواسته های خود را به شرح زیر اعلام می داریم:
۱. ما کارگران خواهان رفع موانع موجود علیه فعالیت سندیکآیی و به رسمیت شناختن کلیه حقوق سندیکایی تصریح شده در منشور جهانی حقوق سندیکایی ، مقاله نامه های بنیادین از جمله مقاوله نامه ی ٨۷ درباره حق آزادی سازمان های مستقل سندیکایی کارگران هستیم.
۲. با تکیه به ماده ۱۹۱ قانون کار، دولت «اصلاحات» کارگاه های دارنده تا ۱۰ کارگر را از شمول قانون کار خارج کرد و دولت نهم این مصوبه را تمدید کرده است. ما خواهان لغو ماده ۱۹۱ قانون کار هستیم.
٣. دولت نهم، با ارایه ی لایحه ی «اصلاح» قانون کار، به بخش عمده ای از حقوق کارگران تعرض کرده است. این لایحه مغایر با حقوق اساسی کار در اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، قانون اساسی و مقاوله های بنیادین سازمان جهانی کار است. ما خواهان بازپس گیری این لایحه از سوی دولت هستیم.
۴. قراردادهای موقت اعم از شفاهی یا کتبی در کارهایی که ویژگی مستمر و دایم دارند به رسمیت شناختن برده داری نوین است و هرگونه ثبات اجتماعی و اقتصادی زندگی کارگران را بر هم می زند. ما خواهان تبدیل هر گونه قرارداد موقت به قرارداد دایم در باره کارهای دایم و مستمر هستیم.
۵. خصوصی سازی بخش های دولتی صنایع و معادن و واحدهای تولیدی – خدماتی امنیت، شغلی زحمتکشان را به مخاطره انداخته است. هجوم سرمایه داران برای تملک این بخش ها، ثمره ای جز بیکاری کارگران و توقف تولیدات و خدمات و انتقال تجهیزات و زمین و ساختمان به بورس بازی و زمین خواری نداشته است. مشکل اساسی نه در دولتی بودن این بخش ها که در نبود یک اقتصاد تولیدمحور و وجود سوءمدیریت و نبود مشارکت کارگران در این بخش ها است. ما ضمن محکوم کردن خصوصی سازی، خواهان برقراری اقتصاد مولد و مشارکت کارگران در مدیریت این واحدها از طریق سازمان های سندیکایی با کاربست شیوه ی پیمان های دسته جمعی هستیم. ۶. مطابق با آخرین برآوردها در سال ۱٣٨۵، حداقل درآمد مورد نیاز یک خانوار مبلغ ۴۰۰ هزار تومان در ماه اعلام شده است. وزارت کار از طریق شورای عالی کار خودساخته، حداقل حقوق در سال ۱٣٨۶ را مبلغ ۱٨٣ هزار تومان تصویب کرده است. این رقم ۲۱۹ درصد کمتر از آن حداقل برآورد شده است. ما کارگران، خواستار تعیین حداقل دستمزد متناسب با میزان حداقل درآمد مورد نیاز یک خانوار چهار نفره هستیم.
۷. بیمه بیکاری یکی از دستاوردهای مهم جنبش کارگری است. با توجه به ناچیز بودن مبلغ پرداختی و مدت زمان پرداخت آن ما خواهان ترمیم این قانون و حذف سقف زمانی پرداخت تا اشتغال مجدد کارگران بیکار شده، اعم از کارگران رسمی و پیمانی، هستیم.
٨. با پیدایش و گسترش شرکت های پیمان کاری خدماتی، نه تنها هزینه های تولید و خدمات کاهش نیافته، که باعث افزایش بوروکراسی و دلالی و ایجاد لایحه های کاذب پیمان کاری شده است. این امر موجب بالا رفتن هزینه های تولید و تبعات ناشی از آن شده است. این تبعات از نبود توانایی رقابت تا تعطیلی و ورشکستگی واحدهای تولیدی – خدماتی را در بر می گیرد و در نهایت موجبات بیکاری کارگران را فراهم می آورد. ما خواهان حذف شرکت های پیمان کاری و استخدام بی واسطه ی کارگران در واحدهای تولیدی – خدماتی هستیم.
۹. ما خواستار بازگشت به کار همه کارگران سندیکایی شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و رفع محدودیت از کلیه ی فعالان کارگری در سراسر کشور از جمله آزادی کارگر در بند محمود صالحی هستیم.
۱۰. واردات بی رویه کالا، حذف تعرفه های گمرگی و وجود اجناس قاچاق، تولیدات داخلی (اعم از صنعتی و کشاورزی) را با خطر نابودی روبرو کرده است. بخشی از واحدهای کار و تولید ورشکسته و تعطیل شده اند و بسیاری در آستانه ی نابودی قرار گرفته اند. هر روز تعداد بیشتری از کارگران و زحمتکشان به دلیل تعطیلی کارخانه ها و واحدهای صنفی به خیابان سرازیر می شودند. ما خواهان محدودسازی واردات کالا و تقویت بنیه ی تولیدات داخلی هستیم.
۱۱. تبعیض ناروا علیه زنان کارگر نسبت به مردان، هر روز افزایش می یابد و این تبعیض در نهایت منجر به از دست رفتن فرصت های مساوی بین کارگران اعم از زن و مرد خواهد شد. در عین حال حد مزد کارگران زن در بخش های اقتصاد پنهان به میزان نصف مزد کارگری معمول کاهش یافته و است و هیچ گونه نظارتی بر آن نیست. ما خواهان برابر حقوق مردان و زنان کارگر در سطوح دستمزدی و ساعات کار برابر انان مطابق قانون هستیم. ۱۲. کودکان کار قربانیان بی دفاع جامعه ی سرمایه داری هستند. آن ها علاوه بر محرومیت از تحصیل و گماشته شدن به کارهای سخت و توان فرسا، از حداقل ترین حقوق انسانی هم برخوردار نیستند. ما کارگران، خواهان ممنوعیت کار کودکان و ایجاد تسهیلات برای زندگی شرافتمندانه و انسانی با برخورداری از کلیه ی حقوق تصریح شده در پیمان نامه ی جهانی حقوق کودک برای آن هستیم.
۱٣. ما کارگران حمایت خود را از خواسته های صنفی معلمان و پرستاران اعلام می کنیم.
۱۴. کارگران بازنشسته ی کشور، گرانبهاترین منبع تجربه ی علمی – کاربردی در عرصه ی صنعت و خدمات اجتماعی هستند که باید ضمن حفظ اعتبار و کرامت انسانی این سرمایه های ارزشمند، از تجاربشان بهره مند شد. ما ضمن دفاع از خواست های بر حق این بخش از کارگران، خواهان ایجاد نظام مستمری مناسب با شرایط اقتصادی موجود، با هدف رفع نگرانی های معیشتی و حفظ اعتبار و آبروی ایشان هستیم.
۱۵. متاسفانه علیرغم پذیرش روز جهانی کارگر و تعطیل آن در قانون کار، بسیاری از کارخانجات بزرگ کشور، این حق قانونی کارگران را رعایت نمی کنند. ما خواهان اعلام تعطیل رسمی و عمومی روز کارگر برای کلیه ی مزد و حقوق بگیران هستیم.
۱۶. کارگران مهاجر، بی دفاع ترین کارگران جهان هستند. هر گونه رفتار با کارگران مهاجر باید متکی بر اصول انسانی و رعایت حقوق بشر باشد. ما خواهان حفظ کرامت انسانی کارگران مهاجر افغانی و رعایت همه جانبه ی حقوق آنان مطابق با کنوانسیون های بین المللی هستیم.
۱۷. ما کارگران هرگونه تعرض نظامی و یا تحریم اقتصادی از طرف امپریالیزم آمریکا و یا هر کشور دیگری به ایران را، که حاصلی جز فقر و فلاکت و نابودی ندارد، محکوم می کنیم.
۱٨. ما کارگران، حضور نظامی آمریکا و متحدین آن در خاورمیانه را محکوم می کنیم و خواهان اخراج بی قید و بند نظامیآن آمریکایی و متحدانش از عراق و افغانستان هستی».
۱۹. قربانیان اصلی هر جنگی کارگران هستند. تظاهرات و جنبش های ضد جنگ در سطح جهان نمود همبستگی کارگران دنیا است. ما کارگران خود را جزیی از این جنبش جهانی می دانیم و حمایت خود را از تظاهرات و جنبش های ضد جنگ اعلام می داریم.
پرتوان باد صفوف متحد و آگاه کارگران
پیش به سوی تشکیل سازمان های سندیکایی کارگری
هیات موسسان سندیکاهای کارگری
۱۱ اردیبهشت ۱٣٨۶
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen