کانون نویسندگان ایران:

کانون نویسندگان ایران:
دفاع از آزادی بیان کسب و کار ماست
پنجشنبه ۲۵ مهر ۱۳۸۷ - ۱۶ اکتبر ۲۰۰۸

ما نویسنده ایم و دفاع از آزادی بیان کسب و کار ماست. ما مرعوب شدن در مقابل این تهدیدها و برچسب های بازدارنده و دست کشیدن از آزادیخواهی را در شأن هیچ نویسنده و اهل قلمی نمی دانیم؛ به منشور کانون نویسندگان ایران پایبند خواهیم ماند و همچنان از آزادی بیان دفاع خواهیم کرد.
مردم شریف و آزاده! دیری است که به شیوه های گوناگون می کوشند کانون نویسندگان ایران را از انجام تعهدی که در دفاع از آزادی اندیشه و بیان دارد بازدارند. برای چند سال مانع برگزاری مجمع عمومی کانون و انتخاب هیئت دبیران آن شدند، تا این که سرانجام امسال کانون توانست به روش مکاتبه ای که در واقع به آن تحمیل شد هیئت دبیران خود را انتخاب کند. در پی این انتخابات، تهدید و سرکوب و خط و نشان کشیدن نیز به اقدامات بازدارنده ی پیشین افزوده شد، به گونه ای که از یک سو دوباره ساز «غیرقانونی» بودن کانون را کوک کردند و، از سوی دیگر، ضمن جلوگیری از برگزاری مراسم سالگرد شاعر آزادی، احمد شاملو، چند تن از اعضای کانون را احضار کردند و مورد بازجویی قرار دادند. هم زمان، با احضار یک عضو برجسته کانون هشدار داده شد که کانون پا را از گلیم خود فراتر نگذارد. اینک یادآوری این نکته را لازم می دانیم که ما در منشور خویش «آزادیِ اندیشه و بیان و نشر در همه ی عرصه های حیات فردی و اجتماعی، بی هیچ حصر و استثنا» را حق همگان دانسته و خود را متعهد ساخته ایم که بی هیچ مماشات و مصالحه ای از این حق مسلم همگان دفاع کنیم. ما در این منشور به صراحت و به تاکید با سانسور مخالفت کرده ایم؛ نمی توانیم کتاب و نشریه و تئاتر و سینما و موسیقی و وبلاگ را در بند سانسور ببینیم و سکوت کنیم؛ نمی توانیم کاهش فاجعه بار تیراژ کتاب تا حد هزار و حتی پانصد نسخه آن هم برای یک جمعیت هفتاد میلیونی را ببینیم و سخنی نگوییم؛ نمی توانیم خفه کردن نویسندگان آزادیخواه را ببینیم و دَم بر نیاوریم؛ نمی توانیم به دفاع از حق مسلم کارگران و معلمان برای طرح مطالباتشان برنخیزیم و اسارت آنان را محکوم نکنیم؛ نمی توانیم اعدام و نقض حقوق کودکان را ببینیم و خاموش بنشینیم. زنان را فقط و فقط به علت مخالفت با تبعیض آشکار جنسیتی به دادگاه می کشانند و به زندان محکوم می کنند. ما این مخالفت را حق بی چون و چرای زنان می دانیم و موظفیم حبس آنان را محکوم کنیم. دانشجویان را تنها به علت کوشش برای برگزاری روز دانشجو و طرح خواسته هایشان سرکوب می کنند. ما وظیفه ی خود می دانیم که این سرکوب را محکوم و از حق آزادی بیان دانشجویان دفاع کنیم. ما نمی توانیم فریاد دادخواهی زندانیان سیاسی را بشنویم و از اعتصاب غذای آنان حمایت نکنیم. ما نمی توانیم بازداشت فعالان فرهنگی و اجتماعی را که جز تلاش برای اعلام هویتی متفاوت با هویت مورد نظر حاکمان کاری نکرده اند محکوم نکنیم. با آن که با نفس مجازات مخالف نیستیم، با مجازات اعدام مخالفیم و حتی قاتلان و جنایتکاران و تروریست ها را نیز مستحق این مجازات نمی دانیم. پس، همچون روز روشن است که مخالفت ما با مجازات اعدام به هیچ روی به معنای تایید قتل و جنایت و ترور نیست. اما برای آن که ما را مرعوب سازند و از مخالفت با اعدام بازدارند، به ما برچسب دفاع از ترور می زنند. برای آن که مانع دفاع ما از آزادی بیان کارگران و معلمان و دانشجویان و زنان شوند، به ما انگ ورود به بازی قدرت می زنند. بدیهی است که فعالیت ما به عنوان نویسندگان آزادیخواه به یک معنا بار سیاسی دارد، زیرا حاکمیت است که آزادی بیان را از مردم سلب کرده و مخالفت با این اقدام حاکمیت البته سیاسی است. اما فعالیت ما هرگز سیاسی به معنای وارد شدن به بازی قدرت نبوده و نیست. کسانی که این برچسب را به ما می زنند فقط می خواهند ما را از دفاع از آزادی بیان بازدارند. مردم آزاده! ما نویسنده ایم و دفاع از آزادی بیان کسب و کار ماست. ما مرعوب شدن در مقابل این تهدیدها و برچسب های بازدارنده و دست کشیدن از آزادیخواهی را در شأن هیچ نویسنده و اهل قلمی نمی دانیم؛ به منشور کانون نویسندگان ایران پایبند خواهیم ماند و همچنان از آزادی بیان دفاع خواهیم کرد. کانون نویسندگان ایران ۲۴ مهر ۱٣٨۷